Kwiaciarnie w Bielinach Kapitulnych

Właściwie każdy z nas na pewno nie raz zachwycił się pięknem efektownych kwiatów hiacynta. Pędzenie ich nie jest tak skomplikowane, jak się początkowo wydaje. Zimą bądź wczesną wiosną, najczęściej w kompozycjach kwiatowych wykorzystuje się rośliny cebulowe. Coraz w zdecydowanej większości przypadków w ofercie skierowanej do nabywcy ukazują się kompozycje utworzone z roślin o ledwie widocznych pąkach kwiatowych. Pierwszym krokiem na drodze ku pięknej roślinie, powinno być wybranie przeze mnie dobrej jakości cebul. Zadanie to nie powinno stanowić na dzień dzisiejszy żadnej trudności. Do pędzenia nadają się wyłączenie cebule zdrowe, bez pęknięć i innych uszkodzeń mechanicznych. Cebule muszą być twarde, bez plam, odbarwień, czy śladów pleśni. Decydując się na cebulki hiacyntów decydujmy się na te bez korzeni i wyraźnego pędu. Warto być świadomym, że im większy będzie obwód naszych cebul, tym rośliny uzyskane w pędzeniu będą lepszej jakości. Wyłącznie z dorodnych cebul będziemy w stanie otrzymać faktycznie piękne, obficie kwitnące rośliny. Cebule hiacyntów możemy zmusić do kwitnienia również w niewielkim szklanym wazonie. Ogólne zasady uprawy są takie same, jak przy uprawie w świata. Cebule umieszczamy jednakże nie w doniczce, a w szklanym pojemniku, podłoże zastąpi nam woda. Wykorzystajmy do tego celu specjalnie przystosowane szklane naczynia. W połowie października cebulkę umieśćmy w naczyniu, w ciemnym, chłodnym pomieszczeniu. Długość okresu ciemności i chłodu powinna wynosić około 14–15 tygodni. Skrócenie tego okresu wydłuży czas pędzenia roślin w szklarni i równocześnie może stać się przyczyną papierowatości kwiatów. Z kolei zbyt długie chłodzenie spowodować może nadmierne wydłużanie pędów oraz przedwczesne zakwitanie roślin niedostatecznie rozwiniętych. W tym momencie, dlatego, sadzenie cebul użytych do pędzenia w połowie lutego powinno mieć miejsce w końcu października i w listopadzie. Warto być świadomym, iż poziom wody w naczyniu powinien utrzymywać się tuż pod piętką cebuli. Wody, przez cały okres uprawy, nie trzeba wymieniać. Cebula prędko powinna produkować korzenie rosnące potem w wodzie. Gdy tylko korzenie dorosną do wody, zwiększmy odstęp między powierzchnią wody a cebulą do 2 centymetrów. Wierzch cebulki przykryjmy stożkiem z papieru. W momencie, gdy pąki kwiatowe zaczną się koloryzować, ukorzenioną roślinę przenieśmy do ciepłego, jasnego pomieszczenia. Tam rozwiną się pędy i kwiaty. Stożka z papieru nie usuwajmy do momentu, gdy uniosą go pąki. W tym samym momencie potem hiacynt powinien w tym momencie rozkwitnąć. Warto być świadomym, ażeby cebule raz już wykorzystane do pędzenia, nie eksploatować po raz drugi. Posadźmy je, więc w ogrodzie, cebula nie wyda, bowiem ponownie dobrego kwiatu. Warto być świadomym, ażeby cebule do czasu sadzenia przechowywać w suchym, ciemnym i dobrze wietrzonym pomieszczeniu o temperaturze około 17°C. Tuż przed sadzeniem zaprawmy cebule w zawiesinie środków grzybobójczych. Kolejnym krokiem będzie przygotowanie podłoża. Hiacynty potrzebują gleb przepuszczalnych, o odczynie lekko kwaśnym lub obojętnym, (pH 6–7), mało zasobnych w składniki pokarmowe. Najlepsza będzie zwykła ziemia ogrodowa z dodatkiem piasku. Warto być świadomym, ażeby przenigdy nie sadzić cebul w podłoże wykorzystane już w ubiegłych sezonie do uprawy innych roślin cebulowych. Przenoszone wraz z glebą choroby mogą być powodem dużych strat. O ile cebulki hiacyntów będziemy sadzić pojedynczo, wybierzmy doniczki niezbyt duże, niemniej jednak wysokie. Cebulki sadzimy do doniczek w taki metodę, ażeby ich wierzchołki wystawały lekko ponad krawędź doniczki, około 1 centymetr ponad ziemię. O ile decydujemy się na uprawę grupową, cebulki powinny być oddalone od siebie o 6-8 centymetrów, zapewnijmy im więc stosownie szerokie naczynie. Doniczki przysypmy przesianym piaskiem i podlejmy. W tym samym momencie potem przenieśmy doniczki do chłodnego i ciemnego pomieszczenia. Ukorzenianie powinno trwać około 8-10 tygodni. Około, co dwa tygodnie umiarkowanie podlewajmy nasze cebulki. Jednym z najważniejszych warunków powodzenia naszej hodowli jest dostatecznie długie chłodzenie, w trakcie którego cebule silnie się ukorzenią i przygotują do szybkiego wzrostu liści oraz pędów po przeniesieniu do szklarni. Do momentu przerośnięcia korzeni przez otwory w dnie doniczek, temperatura powinna wynosić około 9°C. Potem konieczne jest jej obniżenie do pięć°C na kilka tygodni. Po osiągnięciu przez kiełkujące liście długości około 2,pięć–3 centymetrów, temperaturę powinniśmy obniżyć do 0–2°C. W momencie pojawienia się kiełków, na doniczkę musisz założyć papierowy stożek. Powinien on pozostać w tym miejscu do chwili pojawienia się pąków kwiatowych. Gdy pędy się wydłużą, zdejmijmy osłonki i ustawmy kwiaty w miejscu jasnym, dobrze naświetlonym. Tam rozkwitną po około 14 do 16 dniach. Hiacynty posadzone od 15 do 30 września rozkwitną na początku grudnia, z kolei te sadzone między 1 a 10 października, zakwitną na przełomie grudnia i stycznia. O jakości otrzymanych przeze mnie kwiatów decyduje okres wśród wyjęciem rośliny z zimniejszego, ciemnego miejsca a przeniesieniem w cieplejsze miejsce. Unikajmy wtedy przemian temperatur, przemian wilgotności oraz niepotrzebnego przenoszenia z ciemności na słońce. Najpiękniej hiacynty rozkwitną w chłodnym pomieszczeniu, o temperaturze niewiele wyższej od temperatury bieżącej w inspekcie. Zbyt wysoka temperatura spowodować może zbyt dość szybki wzrost łodyg i tym samym nienaturalny wygląd całej rośliny, której kwiaty będą mniej stateczne. Po okresie kwitnienia kontynuujmy podlewanie, aż do momentu całkowitego zaschnięcia liści. Podlewamy je aż do końca maja. W czerwcu zasuszmy, oczyśćmy i przechowajmy w chłodnym, suchym miejscu do jesieni.