kwiaty na zamówienie w Dzierzążni

Każdy z nas ze stuprocentową pewnością nie raz zachwycił się pięknem wyrafinowanych kwiatów hiacynta. Pędzenie ich nie jest tak skomplikowane, jak się na start wydaje. Zimą bądź wczesną wiosną, w wielu przypadkach w kompozycjach kwiatowych stosuje się rośliny cebulowe. Coraz w ogromnej liczbie przypadków w katalogu usług/produktów skierowanej do kontrahenta pojawiają się kompozycje zbudowane z roślin o ledwie widocznych pąkach kwiatowych. Pierwszym krokiem na drodze ku pięknej roślinie, powinno być wybranie przeze mnie dobrej jakości cebul. Zadanie to nie powinno stanowić dziś żadnej trudności. Do pędzenia nadają się wyłączenie cebule zdrowe, bez pęknięć i innych uszkodzeń mechanicznych. Cebule muszą być twarde, bez plam, odbarwień, czy śladów pleśni. Decydując się na cebulki hiacyntów decydujmy się na te bez korzeni i wyraźnego pędu. Warto być świadomym, że im większy będzie obwód naszych cebul, tym rośliny uzyskane w pędzeniu będą lepszej jakości. Wyłącznie z dorodnych cebul będziemy w stanie otrzymać rzeczywiście piękne, obficie kwitnące rośliny. Cebule hiacyntów możemy zmusić do kwitnienia także w niewielkim szklanym wazonie. Ogólne zasady uprawy są takie same, jak przy uprawie w świata. Cebule umieszczamy jednak nie w doniczce, a w szklanym pojemniku, podłoże zastąpi nam woda. Wykorzystajmy do tego celu specjalnie przystosowane szklane naczynia. W połowie października cebulkę umieśćmy w naczyniu, w ciemnym, chłodnym pomieszczeniu. Długość okresu ciemności i chłodu powinna wynosić około 14–15 tygodni. Skrócenie tego okresu wydłuży czas pędzenia roślin w szklarni i równocześnie ma możliwość stać się przyczyną papierowatości kwiatów. Z kolei zbyt długie chłodzenie spowodować ma możliwość nadmierne wydłużanie pędów oraz dodatkowo przedwczesne zakwitanie roślin niedostatecznie rozwiniętych. Właśnie, dlatego, sadzenie cebul użytych do pędzenia w połowie lutego powinno mieć miejsce w końcu października i w listopadzie. Warto być świadomym, iż poziom wody w naczyniu powinien utrzymywać się tuż pod piętką cebuli. Wody, poprzez cały okres uprawy, nie trzeba wymieniać. Cebula szybko powinna produkować korzenie rosnące potem w wodzie. Gdy jedynie korzenie dorosną do wody, zwiększmy odstęp między powierzchnią wody a cebulą do 2 centymetrów. Wierzch cebulki przykryjmy stożkiem z papieru. W momencie, gdy pąki kwiatowe zaczną się koloryzować, ukorzenioną roślinę przenieśmy do ciepłego, jasnego pomieszczenia. Tam rozwiną się pędy i kwiaty. Stożka z papieru nie usuwajmy do momentu, gdy uniosą go pąki. W tym samym momencie potem hiacynt powinien teraz rozkwitnąć. Warto być świadomym, by cebule raz już wykorzystane do pędzenia, nie eksploatować po raz drugi. Posadźmy je, zatem w ogrodzie, cebula nie wyda, bowiem ponownie dobrego kwiatu. Warto być świadomym, by cebule do czasu sadzenia przechowywać w suchym, ciemnym i dobrze wietrzonym pomieszczeniu o temperaturze około 17°C. Tuż przed sadzeniem zaprawmy cebule w zawiesinie środków grzybobójczych. Kolejnym krokiem będzie przygotowanie podłoża. Hiacynty potrzebują gleb przepuszczalnych, o odczynie lekko kwaśnym albo obojętnym, (pH 6–7), mało zasobnych w składniki pokarmowe. Najlepsza będzie zwykła ziemia ogrodowa z dodatkiem piasku. Warto być świadomym, by nigdy nie sadzić cebul w podłoże wykorzystane już w ubiegłych sezonie do uprawy innych roślin cebulowych. Przenoszone wraz z glebą choroby mogą być powodem dużych strat. Jeżeli już cebulki hiacyntów będziemy sadzić pojedynczo, wybierzmy doniczki małe, ale wysokie. Cebulki sadzimy do doniczek w taki metodę, by ich wierzchołki wystawały lekko ponad krawędź doniczki, około 1 centymetr ponad ziemię. Jeżeli już decydujemy się na uprawę grupową, cebulki powinny być oddalone od siebie o 6-8 centymetrów, zapewnijmy im zatem stosownie szerokie naczynie. Doniczki przysypmy przesianym piaskiem i podlejmy. W tym samym momencie potem przenieśmy doniczki do chłodnego i ciemnego pomieszczenia. Ukorzenianie powinno trwać około 8-10 tygodni. Około, co dwa tygodnie umiarkowanie podlewajmy nasze cebulki. Jednym z najważniejszych warunków powodzenia naszej hodowli jest dostatecznie długie chłodzenie, w trakcie którego cebule silnie się ukorzenią i przygotują do szybkiego wzrostu liści oraz dodatkowo pędów po przeniesieniu do szklarni. Do momentu przerośnięcia korzeni poprzez otwory w dnie doniczek, temperatura powinna wynosić około 9°C. Potem konieczne jest jej obniżenie do 5°C na wiele tygodni. Po osiągnięciu poprzez kiełkujące liście długości około 2,5–3 centymetrów, temperaturę powinniśmy obniżyć do 0–2°C. W momencie pojawienia się kiełków, na doniczkę musisz założyć papierowy stożek. Powinien on pozostać w tym miejscu do chwili pojawienia się pąków kwiatowych. Gdy pędy się wydłużą, zdejmijmy osłonki i ustawmy kwiaty w miejscu jasnym, dobrze naświetlonym. Tam rozkwitną po około 14 do 16 dniach. Hiacynty posadzone od 15 do 30 września rozkwitną na początku grudnia, z kolei te sadzone między 1 a 10 października, zakwitną na przełomie grudnia i stycznia. O jakości otrzymanych przeze mnie kwiatów decyduje okres pośród wyjęciem rośliny z zimniejszego, ciemnego miejsca a przeniesieniem w cieplejsze miejsce. Unikajmy wówczas przekształceń temperatur, przekształceń wilgotności oraz dodatkowo niepotrzebnego przenoszenia z ciemności na słońce. Najpiękniej hiacynty rozkwitną w chłodnym pomieszczeniu, o temperaturze niewiele wyższej od temperatury panującej w inspekcie. Zbyt wysoka temperatura spowodować ma możliwość zbyt całkiem szybki wzrost łodyg i tym samym nienaturalny wygląd całej rośliny, której kwiaty będą mniej ustabilizowane. Po okresie kwitnienia kontynuujmy podlewanie, aż do momentu całkowitego zaschnięcia liści. Podlewamy je aż do końca maja. W czerwcu zasuszmy, oczyśćmy i przechowajmy w chłodnym, suchym miejscu do jesieni.